Wojny Indiańskie: Bitwa pod Little Bighorn (część czwarta). Ostatnia Bitwa Custera

Custer w tym czasie znajdował się na wzgórzu Crow's Nest i obserwował potyczkę majora Reno. Nie widział jednak jego odwrotu, przez co myślał, że zatrzymał w tym miejscu wojowników. Custer był pewien, że dzięki szybkiej szarży otoczy wioskę. Wraz ze swoimi 210 żołnierzami przeprawił się przez rzekę i podjechał do wioski. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z prawdziwej wielkości wioski. Wtedy wydał rozkaz do odwrotu na wzgórze, nazwanego później jego imieniem. Indianie, atakujący wtedy majora Reno, spostrzegli kolejne zagrożenie. Indiańscy wodzowie zaczęli odciągać ich od wycofującego się majora i skierowali atak na Custera. Podczas odwrotu Custera kolumna rozciągnęła się, kompanie E i I zostały odcięte. Indianie, korzystając z przewagi liczebnej otoczyli wzgórza (jedno, na którym otoczony został Custer, kompanie F i C, na drugim E, I i L). James Calhoun, dowódca kompani L, został otoczony i mimo desperackiej obrony pokonany. Podobny los spotkał kompanię I, którą dowodził kapitan Keogh. Na koniec kompania E (dowodzona przez Algernon'a Smith'a), elitarna jednostka Custera, spróbowała przebić się konno przez pierścień oblężenia. Około 20 ludzi z tej kompanii zostało wręcz stratowanych w wąwozie Deep Ravine, przez który próbowali uciec. Na Wzgórzu Custera zostało około 50-60 ludzi, którzy zabili swoje konie by się nimi osłaniać przed kulami i strzałami. Ginęli jeden po drugim, często podczas walki wręcz. Wielu, widząc beznadzieję sytuacji, popełnili samobójstwo. Po bitwie, Custera znaleziono leżącego na koniu i innym żołnierzu. Obok niego leżało 17 łusek od karabinka Remington (była to jego osobista broń). W pobliżu znaleziono ciała jego brata Toma i adiutanta Cooke'a. Nie przeżył nikt z całego oddziału, tylko kilku gońców wysłanych przez Custera do Benteena w ten sposób ocaliło życie (zwolnieni z kampanii zostali również chorzy i przydzieleni do taborów, wśród nich znajdowało się dwóch żołnierzy pochodzenia polskiego).