Bitwa pod Little Bighorn (część czwarta). Ostatnia Bitwa Custera

Custer w tym czasie znajdował się na wzgórzu Crow's Nest i obserwował potyczkę majora Reno. Nie widział jednak jego odwrotu, przez co myślał, że zatrzymał w tym miejscu wojowników. Custer był pewien, że dzięki szybkiej szarży otoczy wioskę. Wraz ze swoimi 210 żołnierzami przeprawił się przez rzekę i podjechał do wioski. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z prawdziwej wielkości wioski. Wtedy wydał rozkaz do odwrotu na wzgórze, nazwanego później jego imieniem. Indianie, atakujący wtedy majora Reno, spostrzegli kolejne zagrożenie. Indiańscy wodzowie zaczęli odciągać ich od wycofującego się majora i skierowali atak na Custera. Podczas odwrotu Custera kolumna rozciągnęła się, kompanie E i I zostały odcięte. Indianie, korzystając z przewagi liczebnej otoczyli wzgórza (jedno, na którym otoczony został Custer, kompanie F i C, na drugim E, I i L). James Calhoun, dowódca kompani L, został otoczony i mimo desperackiej obrony pokonany. Podobny los spotkał kompanię I, którą dowodził kapitan Keogh. Na koniec kompania E (dowodzona przez Algernon'a Smith'a), elitarna jednostka Custera, spróbowała przebić się konno przez pierścień oblężenia. Około 20 ludzi z tej kompanii zostało wręcz stratowanych w wąwozie Deep Ravine, przez który próbowali uciec. Na Wzgórzu Custera zostało około 50-60 ludzi, którzy zabili swoje konie by się nimi osłaniać przed kulami i strzałami. Ginęli jeden po drugim, często podczas walki wręcz. Wielu, widząc beznadzieję sytuacji, popełnili samobójstwo. Po bitwie, Custera znaleziono leżącego na koniu i innym żołnierzu. Obok niego leżało 17 łusek od karabinka Remington (była to jego osobista broń). W pobliżu znaleziono ciała jego brata Toma i adiutanta Cooke'a. Nie przeżył nikt z całego oddziału, tylko kilku gońców wysłanych przez Custera do Benteena w ten sposób ocaliło życie (zwolnieni z kampanii zostali również chorzy i przydzieleni do taborów, wśród nich znajdowało się dwóch żołnierzy pochodzenia polskiego).

Bitwa na Wzgórzu Custera:



Kapitan Myles Keogh                      Kapitan James Calhoun

 
  Porucznik Algernon E. Smith    Kapitan George W. Yates

                                                Podpułkownik George Armstrong Custer

Bitwa pod Little Bighorn (część trzecia). Potyczka majora Reno

Custer podzielił swoje bataliony: major Reno miał iść w centrum, on sam po prawej stronie, a kapitan Benteen na lewym skrzydle. Nie wiedział gdzie są Indianie i jak wielki jest ich obóz. Wszystkie bataliony były w niewielkiej odległości od siebie i w zasięgu wzroku. Custer wydał rozkaz swoim indiańskim zwiadowcom z plemienia Arikara iść przodem. Gdyby znaleźli wioskę mieli rozpędzić stado koni by uniemożliwić im ucieczkę. Reno zaatakował południową część wioski, która, o czym nie wiedział, była długości 3 kilometrów i stacjonowało w niej 1500-2000 wojowników. Zatrzymał się niecałe 400 metrów przed wioską i ustawił swoje kompanie w równym szeregu, około 160 ludzi. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z przewagi przeciwnika i wydał rozkaz do odwrotu. Zatrzymał się w niewielkim zagajniku, gdzie prowadził walkę przez prawie 20 minut. Wtedy stracił panowanie nad sobą i wydał sprzeczne rozkazy, nie zatrąbił na odwrót, przez co tylko znajdujący się blisko żołnierze wycofali się za nim. Stracił wtedy około 50 ludzi, czyli prawie jedną trzecią jego batalionu. Po przebyciu rzeki wspiął się na wzgórze z którego wcześniej zjechał, a gdzie spotkał kapitana Benteena, który jechał z tyłu wszystkich batalionów. Nie wiedziano jednak, gdzie jest Custer.
 
Major Marcus Albert Reno                                Kapitan Frederick William Benteen


Podpułkownik George Armstrong Custer

Bitwa pod Little Bighorn (część druga). Składy batalionów

Dowodzenie całym wojskiem powierzono Alfredowi Terry'emu. Nie spodobało się to Custerowi, który miał w walce z Indianami większe doświadczenie. Custer co prawda dowodził większością kawalerii, jednak jako podkomendny Terry'ego, który dawał mi mimo to dużą swobodę w działaniu. 11 kompanii zostało rozłożonych na trzech dowódców: 5 kompanii Custerowi, 3 majorowi Reno i 3 kapitanowi Benteenowi. Wyglądało to tak:

BATALION RENO:

kompania A

kpt. Myles Moylan

2 oficerów, 48 żołnierzy

kompania G

por. Donald McIntosh 

2 oficerów, 43 żołnierzy

kompania M

kpt. Thomas H. French

1 oficer, 57 żołnierzy

BATALION BENTEENA:

 kompania H

kpt. Fredrick W. Benteen

2 oficerów, 45 żołnierzy

kompania D

kpt. Thomas B. Weir

2 oficerów, 52 żołnierzy

kompania K

por. Edward S. Godfrey

1 oficer, 41 żołnierzy

BATALION CUSTERA

kompania C

kpt. Thomas W. Custer

2 oficerów, 50 żołnierzy

kompania E (zwana Kompanią Szarych Koni)

por. Algernon E. Smith

2 oficerów, 46 żołnierzy

kompania F

kpt. George W. Yates

2 oficerów, 51 żołnierzy

kompania I

kpt. Miles W. Keogh

2 oficerów, 46 żołnierzy

kompania L 

por. James Calhoun

2 oficerów, 57 żołnierzy

Thomas W. Custer był bratem Georga Custera, a James Calhoun szwagrem. W bitwie pod Little Bighorn walczyli także jego drugi brat i siostrzeniec, Autie Reed.

Bitwa pod Little Bighorn (część pierwsza). Początek wojny

W 1876 roku miało miejsce największe starcie wojsk armii amerykańskiej z Indianami. Spór zaczął się kiedy kolumna wojska pod dowództwem Georga Armstronga Custera wjechała na tereny Gór Czarnych. Ekspedycja miała za zadanie pilnować tam porządku, jednak uczestniczący w wyprawie geolodzy odkryli tam złoża złota. Wieść o tym kruszcu rozeszła się szerokim echem na Dzikim Zachodzie, natychmiast zaczęły tam napływać tysiące poszukiwaczy złota. Rząd próbował zapobiegać przedostawaniu się na tereny indiańskie, jednak ich liczba była za duża. Wiedział również, że do starcia zbrojnego z Indianami na pewno dojdzie. Na uzbrojenie kawalerii (kawaleria była jedyną możliwość walki z mobilnym przeciwnikiem) przyjęto karabin Springfield mod. 1873 (pod Little Big Horn żołnierze mieli po 100 sztuk amunicji do karabinów, w tym połowę w jukach). Była to skuteczna broń, jednak przystosowana do walki podobnej jak podczas Wojny Secesyjnej: żołnierze ustawiali się w szeregu i na komendę otwierali ogień. Nie była to dobra taktyka podczas walki z Indianami, którzy atakowali z różnych stron. Każdy żołnierz miał ponadto rewolwer Colt kalibru 11,4, bardzo przydatny w walce w bliskiej odległości.

Rewolwer Colt model 1873