Wojny Indiańskie: Uzbrojenie amerykańskiej kawalerii

Kawaleria była podstawą wojsk amerykańskich podczas wojen z Indianami: dzięki mobilności szybko docierała na miejsce akcji, a dobre wyszkolenie umożliwiało walkę w szyku jednoczesne wykonywanie komend. Dragoni (tak określano kawalerię) w pierwszych latach wojen indiańskich mieli gładkolufowe muszkiety, które zawczasu nabijali i strzelali zwartą salwą , po czym wycofywali się by naładować, i pistolety działające na podobnej zasadzie ładowania. Jednak częściej walczyli w zwarciu: atakowali wrogie jednostki przy użyciu szabel i uderzali na słabe punkty eliminując je z walki. Sytuacja zmieniła się w drugiej połowie osiemnastego wieku: kawaleria została wyposażona w lepszą broń: karabiny odtylcowe Springfield mod. 1873 i rewolwer mod. 1873. Kiedy przyjęto na uzbrojenie armii Springfield'a, odrzucono pomysł zakupu lepszej broni: Winchester'a mod. 1873. Choć w poprzednich latach karabin Henry'ego, będący pierwowzorem Winchestera, dowiódł swojej skuteczności, okazał się zbyt drogi w produkcji, a oficerowie bali się, że jak da się żołnierzowi broń tak szybkostrzelną (Winchester miał szesnaście pocisków w magazynku) szybko skończy mu się amunicja. Szable, broń używana przez kawalerię amerykańską aż do 1868, potem była używana pokazowo. W walce z Indianami była bardzo skuteczna, Indianie bali się atakować oficerów z szablami, a wojsko konne nazywali "długie noże" jako określenie tej groźnej broni.